یـوسف زهـرا! ز شما پُر شدم           تـا که اسیـر تو شـدم حُـر شدم
از دل دشمن به سویت پَر زدم           آمـدم و حـلـقه بـر این در زدم

آمــده‌ام تـا کـه قــبــولـم کــنـی           خــاک ره آل رســولــم کــنـی
حـرّ پـشـیـمـان توأم یا حـسیـن           دست به دامـان تـوأم یا حـسین
یک نگه افکن همه هستم بگیر           ای پـسـر فـاطـمه دستم بـگـیـر
روز نخـستین به تو دل باخـتم           در دل من بـودی و نـشنـاخـتم
دسـت نـیـاز مـن و دامــان تـو           کــوه گـنـاه مـن و غـفـران تـو
نـالـۀ الــعــفــو بُــوَد بــر لـبــم           تا صف محشر خجل از زینبم
روی علی اکبر تو دیـدنی‌است           دست علمدار تو بوسیدنی‌است
مهـر تو کُـلّ آبـروی من است           هستی من خون گلوی من است
چه می‌شود کشتۀ راهت شوم؟           خـاک قـدم های سپـاهت شوم؟
حــرّ ریــاحــی به درت آمــده           فـطـرس بی بـال و پـرت آمده
بـا نـگـه خـویـش کــمـالـم بـده           وز کـرم خـود پَـر و بـالـم بـده
بال من از تیغـۀ شمشیرهاست           سـیـنـۀ تـنگـم سپـر تـیـرهاست
مقتل خون،اوج کمال من است           تیر محبت پر و بـال من است
بـال بـده، فـطـرس دیگـر شوم           طـوطی گـهـوارۀ اصغـر شوم